Een persoonlijke terugblik op 2015

Dit artikel is een persoonlijk stuk, dat je een inkijk geeft in mijn zielenroerselen van het afgelopen jaar. Iets dergelijks heb ik nog niet eerder geschreven, maar het wordt hoog tijd dat ik bepaalde dingen benoem.
2015 is voor mij het jaar van het zwijgen geweest. Ik had meer dan een half jaar geleden voor het laatst geblogd, en vóór die tijd liep het schrijven ook al niet lekker. Daar waar ik een tijd geleden nog enthousiast schreef over Hongaarse wijnen, viel ik in 2015 bijna volledig stil. Dat heeft natuurlijk een reden.

Worsteling
Zoals veel mensen wel weten, is er de laatste jaren veel gebeurd in Hongarije. Mijn Hongarije, het land waarop ik verliefd werd toen ik er als klein kind voor de eerste keer kwam. Waarheen ik veel later emigreerde en waar ik dolgelukkig was. Tot een paar jaar terug. Toen het politieke klimaat veranderde. Ingrijpend veranderde. Maar wat afgelopen zomer gebeurde, deed de deur dicht. De regering greep weerzinwekkende middelen aan om duidelijk te maken dat vluchtelingen hier niets te zoeken hadden. De door de overheid uitgevoerde haatcampagnes gaan onverminderd door en worden steeds fanatieker. Het raakt me allemaal tot op het bot. En intussen zou ik over Hongaarse wijnen moeten schrijven? Onmogelijk. Ik kreeg het niet voor elkaar. Maar ja, dit blog wil geen politiek platform zijn, ik zou het een van het ander moeten kunnen scheiden. Vond ik. Maar dat was niet eenvoudig. Nog steeds word ik dagelijks met mijn neus op de politieke feiten gedrukt. Anderzijds blijven Hongaarse wijnen mijn passie. Kortom: het is een worsteling.

Overigens


Overigens was 2015 niet allemaal kommer en kwel. Ik ontwikkelde vorig jaar een paar mooie wijnreizen voor mijn onderneming, Borq Hongaarse Wijnreizen. Verder ging ik een samenwerking aan met een Nederlandse onderneming die culinaire wijnreizen organiseert. Ook voor hen stelde ik enkele reizen samen.
In oktober maakte ik een prachtreis met twaalf mannen van In Vino Veritas uit Breda. We bezochten Pannonhalma, Eger en Tokaj. Overal ontvingen de wijnmakers ons met open armen. In Tokaj gingen we zelfs de wijngaard van István Balassa in, waar de eigenaar van het domein ons liet zien hoe hij aszúdruiven oogstte. De reis was een onvergetelijke ervaring. Dit was dus een andere kant van Hongarije, die ik de laatste tijd uit het oog verloren was. Nadat ik de wijnclub op het vliegveld van Budapest uitgezwaaid had, was ik weer vervuld van trots. Jammer genoeg werd ik weer snel geconfronteerd met de andere, keiharde realiteit. En zo bleef het hier stil.

Verder


Maar hoe nu verder? Mijn proefnotities, kladjes en conceptartikelen stapelen zich op. Alles wacht erop om gepubliceerd te worden. Ik sprak er gisteren openhartig over met een paar fijne mensen en zij boden me een verhelderend inzicht. Het inzicht dat de politieke situatie hier in Hongarije losstaat van mijn passie. Ook de wijnreis in oktober onderstreepte het nog eens: er gebeurt hier zoveel moois, er wordt zo hard gewerkt om de wijnen op een hoger plan te tillen! Nog steeds vervult me dat met trots.
"Zwei Seelen wohnen, ach! in meiner Brust", om maar eens met Faust te spreken. Het zij zo. Het is niet anders.
En om in de sfeer van deze tijd te blijven ... mijn goede voornemen voor 2016 is om de spreekwoordelijke pen weer op te pakken en gewoon weer aan het werk te gaan. Vanochtend trok ik voor de grap een tarotkaart, iets wat ik nooit doe. Werk stond er onderaan in kleine letters. En daaronder las ik het woord schrijven. Hilarisch is natuurlijk dat er niet schrijven, maar schijven stond. Voor hetzelfde geld had ik bloggen kunnen lezen. Bloggen, ook als het pijn doet ... Zoiets. Komend weekend kom ik bij jullie terug met een proefnotitie van een traditioneel gemaakte mousserende wijn van Kreinbacher. Om het nieuwe jaar 2016 in te luiden.